W szoku. Pasek pisze o miłości…

Dość mocno niesamowite, że piszę blog od mniej więcej 300 lat i nigdy, ale to nigdy nie pisałam o miłości. Nie będę rozpisywać się o przyczynach – widocznie mi się nie chciało i tyle. Zazwyczaj szczytowe emocje, które chciałoby się z siebie jakoś wypluć są wtedy, kiedy człowiek jest totalnie zakochany (tak że ,,nie je i nie śpi” jak mówią w filmach), lub właśnie cierpi porzucony. W pierwszej opcji leżysz w ramionach swojego ideału, więc nie myślisz o zaspokajaniu klawiatury, a w opcji numer dwa raczej ryczysz, jęczysz i nie chcesz nikogo obarczać swoim unikatowym nastrojem. A jakoś dzisiaj, nocną porą, naszło mnie, aby nie będąc w żadnej z powyższych skrajnych opcji po prostu napisać o tym jakże wzniosłym temacie jakim jest MIŁOŚĆ.

Zauważyłam, że w sieci stały się modne blogi, w których panie narzekają na gatunek męski, jednocześnie dość mocno spłaszczając go do wydłużonego i twardego narzędzia radości fizycznej. Ogólnie nie ma towaru na rynku, każdy chce jednego, jesteśmy takie piękne, świetne, a samotne itd. Tego typu teksty prawdopodobnie są dość mocno poczytne, bo spora część dziewczyn lubi się pocieszać, że ,,inne mają tak samo źle” i wyszukiwać potwierdzeń, że faktycznie jest tak licha sytuacja, że MIAŁAM RACJĘ. Od razu raźniej co nie? Niestety nie stanę w tym samym szeregu (jakoś to już tradycyjnie) i powiem, że sytuacja ani nie jest zła, ani tragiczna, towar nie zniknął z półek i nigdzie się nie wybiera, a miłość jest, była, będzie, tylko już nie trzyma się zasad wtłoczonych nam za małolatów, a także tabelek po brzegi wypełnionych wymaganiami ,,made in XXI century”.

Ostatni rok mojego jestestwa był szalony. W tym oto dzikiem roku poznałam wielu przedstawicieli płci innej. Mogłabym napisać, że wystarczyło się opalić i założyć szorty, co pewnie nie przeszkodziło :P. Ale tak realnie to wystarczyło nie zamykać się we własnych ograniczeniach, otworzyć oczy i zorientować się, że świetnych samców na ziemi jest od groma. Faktycznie PRZYZNAJĘ czasy się zmieniły. Coraz częściej – co szokujące – to oni sugerują, żebyśmy to my BARDZIEJ starały się o nich, niekiedy zapominają już o roli Romea, a także pierwszym odruchem nie jest pierścionek zaręczynowy na obiedzie u rodziców. Czas się trochę przystosować Drogie Panie, bo nie żyjemy już w czasach międzywojennych. Do swojej dumy i poczucia własnej wartości (niezbędne) dodajmy odrobinę więcej luzu, tolerancji i gotowości do pracy nad okazem, a nie tylko ,,przyjść na gotowe” – i będzie gitara. Coraz częściej słyszę od wolnych koleżanek jaki to szerego wymagań musi spełnić delikwent: taka praca, taki zarobek, taki wygląd, taki penis, taki stan aktywów – poniżej nie schodzę, BO MOGĘ. No jasne, że tak, tylko czy ta TRUE LOVE, o której marzymy oby na pewno ma związek z umową o pracę / samochodem w leasing bądź 195 wzrostu…? Przecież też nie jesteśmy perfekcyjne – mimo, że Glamour tak twierdzi. Trzeba zmienić nastawienie na OPEN HEARTED i nagle okaże się, że jest w kim wybierać.

Tu chciałabym zatrzymać się na aspektach DUMY I POCZUCIA WŁASNEJ WARTOŚCI, które kiedy są obecne, przypominają, że jednak nie należy godzić się na wszystko, i wciąż jednak WYMAGAĆ JAKOŚCI. Wczoraj poszłam potańczyć. Nowe miejsce tralalala, okazało się, że wypełnione po brzegi raczej bananową młodzieżą. Pisząc “młodzież” mam na myśli jakieś pierwsze lata studiów. MATKO I CÓRKO co te dziewuchy mają w tych pustych czerepach. Zabieganie o faceta, a nawet NARZUCANIE SIĘ stało się normą. To dziewczyny wieszają się na panach, to one w 4 osaczają kolesia, żeby to on mógł sobie powybierać/poprzebierać, a za DJką to już istny kurnik. Zachowują się skandalicznie, wystawiając się jak jakiś towar do wzięcia – ostro trąc na barze o okoliczne powierzchnie pionowe. OK ten kto imprezował ze mną, wie, że jak urywam kokardy w zaufanym gronie, to i na barze mnie zobaczycie. Ale istnieje jednak subtelna, a nawet gigantyczna różnica między tym, kiedy ktoś się bawi/tańczy/używa życia, a tym, kiedy robi z siebie model na wystawie – nawet nie potrzeba tabliczki ,,SALE”, bo to widać. Bardzo źle z tym młodym pokoleniem. A gdzie w tym wszystkim panowie? Siusiumajtki lat 20 chodzą jak testosteronowe byki, myśląc, ze zdobyli świat, bo mogą wypić szota z cycka. Na boga – BARDZO ŹLE.  Jestem otwarta na to, że czasy rycerzy zanikają, a facet, który otwiera drzwi do samochodu to też rzadkość – ale na aż tak gigantyczną zamianę ról jednak się nie zgadzam.

Wracając do tematu. No to zapytajmy teraz czy w tym całym lesie znalazłam swoje drewno? no jednak nie będę aż tak wylewna :D Niezależnie od mojego ,,statusu związku na fejsie” prawda jest taka, że miłość w moim rozumieniu jest po prostu popaprana i bardzo nieprzewidywalna. Może zapukać do Twoich drzwi, lub też stać obok przez pół życia niezauważona, albo może wbijać nóż pod żebra 17 razy rozchodząc się i schodząc, ostatecznie jednak dając to, na co czekało się tyle czasu. Póki nie zechce zaliczyć Twojej przyjaciółki to nigdy nic nie wiadomo – wszystko może się zdarzyć, wszystko może wrócić, bądź  cudownie pojawić się nawet w najgorszym momencie, pewniak może zostać skreślony, najlepszy przyjaciel magicznie staje się atrakcyjny, bardzo-zły-pan odkrywa jednak twarz szczeniaczka itp,itd. Co więcej nie ma relacji ,,na starcie skazanych na porażkę”. Co z tego, że młodszy? co z tego, że w innym kraju? Co z tego, że ,,z innego świata”? To, że u kogoś nie zadziałało, nie znaczy, że u każdego będzie tak samo – wiem to na bank, szablony w LOVE STORY nie działają, wszystko zależy od nas, a nie od statystyki. Miłość jest nieokiełznana i za to ją uwielbiamy.

Moim zdaniem zasada jest jedna – warto ryzykować, popełniać błędy, nie bać się cierpienia, nie blokować się szeregiem ,,traum z przeszłości” i wymagań jakże modnej dziś singielki z wielkiego miasta. Moje ulubione powiedzenie ,,kto nie ryzykuje ten nie pije szampana” w tej dziedzinie sprawdza się pięknie. Nie od dziś wiadomo, że do posiadania szczęścia (w każdym obszarze) trzeba mieć dużo odwagi, siły i mocnego charakteru. Dlatego też prostych miłości nie ma.

Ktoś powie: co ona może wiedzieć jeszcze jest młoda, ma długą nogę i chodzi po tych salonach – tam mnóstwo ludzi poznaje, może zmieniać ile chce. Zobaczy jak skończy 35. No jasne, jasne. Poddajmy się, znajdźmy milion wymówek dlaczego ona myśli w kolorach, a mnie się nie udało, a potem opierdolmy pudło lodów – koniecznie samej w domu. Czas na miłość jest zawsze, w każdym wieku i o każdej porze. W każdych okolicznościach będzie zupełnie inna – świeża / trudna / romantyczna / toksyczna / stabilna / na odległość /miesięczna / wieloletnia / rozczarowująca / niespełniona / aż po grób… Jedyne, co jest istotne, to to, że póki w to wierzysz – znajdzie Cię franca, a potem tak wymiętosi, że oh la la !

Wasza Zawsze Optymistyczna – jak każda szanująca się sekta – Barbara.

PS Sorry, znowu mi się szablon/czcionki/wszystko rozjechało podczas wyrzucania wirusów, niedługo będzie dobrze :)