Przytrafił mi się efekt motyla…

,,Jeden moment, jedna decyzja, jeden ruch – może zmienić życie Twoje i innych ludzi”.

Bla bla blaaaaaaa. Prawda jest taka, że w zwykłej codzienności nie oddychasz szansami, nie wzdychasz nad wyborami. ŻYJESZ i już. Miałam tak samo, a potem przytrafiło się coś dziwnego. Jeden moment, w którym bez większego patosu czy nawet entuzjazmu powiedziałam ,,dobra, zrobię to” i była to najlepsza decyzja w moim życiu i… wielu innych życiach. Oto mój EFEKT MOTYLA.

To był koniec sierpnia. Zabrzmi to śmiesznie, ale w te wakacje byłam strasznie zmęczona. Jakaś przepracowana, fizycznie wykończona i trochę zdemotywowana, czyli tak jak w wakacje nie należy mieć. Postanowiłam sobie, że w te ostatnie 2 tygodnie wakacji trochę odpocznę, odpuszczę, będę mniej pracować i zwolnię tempo życia w ogóle. Postanowiłam. Chwilę później dostałam telefon z Dzień Dobry TVN (dziś mojego słodkiego miejsca pracy), żebym przyjechała na odcinek Dzień Dobry Wakacje, bo będzie rozmowa o boreliozie. A że chyba tylko ludzie bez internetu nie wiedzą, że jestem dumną nosicielką tego szajstu, to zostałam zaproszona w roli żyjącego eksperta (taki nieprzypadkowy zestawik słowny z czarnym humorem,  bo co nam zostało :D). Jeszcze śmieszniej było kiedy dowiedziałam się, że odcinek jest uwaga w KOŁOBRZEGU czyli DALEKO. Dobijmy do tego gości, których wtedy miałam w domu i pracę tuż przed i po tym potencjalnym nagraniu. Mój mózg krzyczał ,,NIEEEEEEE strasznie nie chcę jechać, nie mam siły, błagam chcę w końcu poleżeć”. Dusza wojowniczki jednak wygrała i stwierdziłam, że nie mogę przepuścić takiej szansy na opowiedzenie przed tyloma osobami MOJEJ WERSJI tej choroby. Piszę o ,,mojej wersji” bo to wersja nie do końca akceptowana przez polską służbę zdrowia, co oznacza, że w podręcznikach o niej raczej nie przeczytamy. Aby usłyszały to miliony widzów musiałam wsadzić zmęczony tyłek w samochód na w sumie KILKANAŚCIE godzin po to, żeby wejść na 5 minut na żywo. ,,STRATA CZASU” powiedziałby ktoś. No to czytajcie teraz.

Tuż po odcinku dosłownie zalało mi wszystkie skrzynki mailowe i profile socialmediowe jakie posiadam. Dostałam jakieś bimbaliony pytań, próśb, podpowiedzi, a także ,,ciekawych” propozycji. Tu przypomina mi się anegdota –  ,,Ładna, chora dziewczyna” – przysięgam, że ktoś zaproponował mi  taki tytuł artykułu na mój temat…. no nie skusiłam się :D Tak czy siak odzew był olbrzymi, ale taka jest telewizja – ma siłę rażenia. Dlatego wtedy podzieliłam to przez cztery, a nawet osiem bo ja chciałam prawdziwych efektów, a nie pochwał i podziękowań w ciemno.

Jesteśmy parę dobrych miesięcy po tej sytuacji i otwieram takiego maila:

,, Dzień dobry! Uratowała mi Pani życie! Dziękuję!  Jestem pewnie jedną z tysiąca, która do Pani pisze ale muszę! “Czołgałam się” z bólu, bezsilności. Byłam u kilku lekarzy. Pozostało mi wierzyć , że ja też mam swojego Anioła Stróża.  Włączyłam telewizor …. a tu proszę ! Pani opowiada swoją historię, opisuje dolegliwości. To był weekend w zeszłym roku. Natychmiast zrobiłam testy. Nikt wcześniej mi tego nie podpowiedział, żaden lekarz. Na dzień dzisiejszy jestem siódmy miesiąc na antybiotykach. Najważniejsze , że wiem na co się leczyć.  Dodam tak na koniec , że jestem twardą babką ale naprawdę płakałam po kryjomu, bo nie wiedziałam jak sobie pomóc. Dziękuję jeszcze raz , życzę Pani wszystkiego co dobre i piękne”

I wiecie co? Nie ważne, że dzisiaj znowu byłam trochę zmęczona po pracy. Zapomniała o tym szybko, bo takie słowa  dodają prawdziwych motylich skrzydeł – udało się zmienić czyjeś życie. Autorka ma racje – dostaję bardzo dużo maili na temat boreliozy, ale ten ujął mnie jakoś szczególnie. Może ten Anioł Stróż ;)  Ale faktycznie bez zbędnej przesady mogę napisać, że od paru miesięcy przynajmniej raz dziennie dostaję informację, że tym jednym głupim wystąpieniem, albo moim jednym postem na blogu (od którego wszystko się przecież zaczęło) wpłynęłam na czyjeś życie. Nigdy nie zapomnę kiedy napisała do mnie pewna dziewczyna:  ,,uratowała Pani trzy pokolenia w mojej rodzinie – chorowałam ja, moja córka i moja mama – nikt nie potrafił nam pomóc”. Macie ciary? Ja mam przy każdym takim mailu.

Dziwne co? Przecież mogłam nie pojechać i powiedzieć to co w sumie miałam wtedy w głowie czyli ,,sorry mam gości w domu, nie dam rady” – być może wtedy zamiast mnie na kanapie usiadłby kolejny z tysięcy polskich mędrców  opowiadający o diagnozie boreliozy poprzez rumień wędrujący (który w większości przypadków osób chorych oczywiście nie występuje), a te setki czy nawet tysiące osób spokojnie czekałyby na stopniowe zabieranie im życia przez tą straszną, rzadko diagnozowaną chorobę.

Nie chodzi tu o chwalenie się bo co tu się chwalić, że jestem właścicielką chorób odkleszczowych :D Natomiast prawda jest taka, że to jest piękne, wzruszające, a nawet trochę romantyczne, że jedna decyzja, jednego zmęczonego człowieka może wpłynąć na być albo nie być ludzi, których nigdy nawet nie widział na oczy. Taki rzeczywisty, filmowy efekt motyla.

Nawet kiedy trochę  dojeżdża nas życie, a rzeczywistość z wiekiem jest już mniej zaskakująca czy uskrzydlająca, to czasem zdarza się coś, co pokazuje, że życie to jest jakiś kosmiczny cud, w którym zdarzają się rzeczy nadprzyrodzone. Gdzie jedna chwila przewraca życie na głowę lub… je przywraca. Trochę wszyscy jesteśmy motylami, które potrafią zdziałać cuda. Z drugiej zaś strony nigdy nie wiesz jaki motyl będzie miał na Ciebie wpływ jutro lub za chwilę.  Dlatego  niezależnie ile masz pytań i jak bardzo jesteś zmęczony szukaniem odpowiedzi: jeżeli się na to otworzysz życie jeszcze Cię zaskoczy, a zadecyduje o tym jedna maleńka chwila, której w ogóle się nie spodziewasz…

Z dedykacją dla Pani A., która zgodziła się na publikację Jej historii :)

*

*

dla dociekliwych

Mój post, od którego wszystko się zaczęło.

Wystąpienie w Dzień Dobry TVN