Blues, Bingo i Brak-Boga – MOJA Ameryka

Pamiętam pierwszy raz, kiedy różowy bucik stanął na amerykańskiej ziemi. Kultowy, pomaturalny 2007 rok. To co grzało mnie najbardziej to zakupy, ,,fancy” knajpy, plaże – koniecznie te ,,modniejsze” z chłopcami z 6-packiem, i wszystko byle bliżej Down Town i drapaczy chmur – bo im bliżej centrum tym bardziej światowo co nie? Nie ważne co teraz o tym myślę – wtedy było idealnie, bo niezależnie od wszystkiego PO MOJEMU, czyli w jedyny słuszny sposób. Minęło prawie 8 lat i z pobytu na pobyt (a było ich chyba 6) smakuję tę Amerykę  zupełnie inaczej niż kiedyś…

Potrzeby są inne, zainteresowania to już w ogóle, a system wartości to jakby od innego człowieka ktoś mi przeszczepił. Tym razem prawie totalnie olałam zakupy – przywiozłam sobie winyle i albumy malarskie (nawet mnie to bawi :P) – miejsca im bardziej w prawdziwym, zupełnie nielśniącym stylu tym lepiej, a dużo prędzej poszuram butem na pustej plaży, albo w starym kinie gdzieś na obrzeżach miasta. Czyli w sumie zmieniło się wszystko, ale chyba tak trochę jest, że od nieokiełznanego  etapu ,,18-tka w cekinach”, do momentu ,,26-latka z hipoteką” – sporo się zmienia. Ale ale, nie należy czytać tego: ,,Pasek się uspokoiła, spoważniała”. NIE NIE NIE. Co ciekawe dzisiejszy etap jest dużo bardziej intensywny, ma więcej pierdolnięcia – ale jest to pierdolnięcie  świadomie spersonalizowane, dlatego takie dobre, jakościowe oraz z przytupem.

Zapowiedziałam już wcześniej, że wybieram się do KOŚCIOŁA. Nie w poszukiwaniu zbawienia, nie Boga, nie uniesień – czysto poznawczo. Myślę, że właściwszą nazwą dla miejsca, które odwiedziłam nie będzie jednak kościół… Nazwijmy to ,,wspólnotą szkoleniową”. Otóż budynek wygląda ni mniej ni więcej – jak galeria handlowa. W środku oprócz sal, na których odbywają się ,,szkolenia-nabożeństwa” są także kawiarnie, księgarnie, punkty opieki nad dziećmi, biuro obsługi klienta i sporo ruchomych schodów. Potem zaczął się SHOW. Sala wielopoziomowa, zdecydowanie porównywalna wielkością widowni do naszej Opery Narodowej – wypełniona prawie po brzegi. Ciemno, na ekranach pojawia się PREZENTACJA do głębi trafiająca w duszę ( :P) , a następnie jest KONCERT. Piosenki raczej mało religijne, ale wszyscy mocno poruszeni, na ekranie jest puszczany tekst, więc nawet można pośpiewać – oczywiście, że śpiewałam! Potem ,,ogłoszenia parafialne”, dobrowolna ofiara w dowolnej kwocie (za to plus) z delikatną zachętą do wykupienia członkostwa (wiadomo), a następnie wspomniane wcześniej ,,szkolenie-nabożeństwo”. Podczas przemówienia na ekranie (tym od prezentacji) raz na jakiś czas wyskakuje numerek, który oznacza, że rodzic, który ma dziecko O TYM NUMERKU musi się po nie zgłosić, bo chce wydalić lub płacze. Ponumerowane dzieci – to jest postęp. Ale wróćmy do tematu dlaczego nazywam to szkoleniem? Otóż kiedyś przez dłuższy czas pracowałam w firmie szkoleniowej i dość dobrze znam programy zajęć typu ,,Techniki motywacyjne”, ,,zarządzanie stresem” itp. Tutaj wszystko brzmiało dokładnie jak na tego typu zajęciach – była nawet tablica i rysowanie schematów. Na koniec 1 modlitwa i nara. Czy uważam to zjawiska za złe? Absolutnie nie. Jeżeli ludzie mogą mieć dostęp do darmowych SZKOLEŃ raz w tygodniu, które pomogą być bardziej efektywnym i lepszym człowiekiem to czemu nie, ALE jestem przeciwna nazywaniem tego KOŚCIOŁEM. Jak to kiedyś usłyszałam na bardzo zabawnym koncercie Behemotha ,,Nie ma Boga, jest człowiek” – tak właśnie czułam się w tym miejscu, Bóg nie zajrzał do tego multipleksu już dawno. Ale nie mój cyrk, nie moje małpy – doświadczenie pierwszorzędne, zbawienia nie było.

To była Ameryka, która czasem boli, martwi i sprawia, że czasem myślimy o Amerykanach jak o ludziach lekko głupawych. Nie moja Ameryka, lecz warto ją poznać, bo to bardzo CIEKAWE. Zejdźmy do MOJEJ Ameryki.  Klasyczne bary to absolutny mus, który trzeba zaliczyć. I z pewnością nie warto wchodzić tam, gdzie przywołuje Cię typowo europejski marketing. Idź tam, gdzie ciężko na wejściu zauważyć nawet nazwę miejsca. Tam znajdziesz TEN klimat – jedyny, niepowtarzalny, z ludźmi z dziwnych światów w każdym wieku, od których usłyszysz historie takie, jak w najbardziej abstrakcyjnych amerykańskich filmach. A jeżeli jesteś w Chicago to przegrasz życie, jeżeli nie zajrzysz do jakiejś starej bluesowej knajpki z muzyką na żywo. Tam odpłyniesz, wejdziesz w świat inny, a tak cholernie prawdziwy, że chce się tam zostać na zawsze, żeby tylko słuchać 70-letniego czarnoskórego muzyka grającego na przykład ustami na swojej gitarze i bujać ciałem w tym rytmie – bez końca.  Taka magia, prawdziwie uchowana, bez obciążenia XXI wiekiem zdarza się strasznie rzadko w tym świecie – a w konsumpcyjnej Ameryce paradoksalnie o to bardzo łatwo. Polecam Kingston Mines, chociaż nieco odbiega od klimatu miejsca bez szyldu, bo znane jest z muzy w całych Stanach.

Jak wiadomo miejsca tworzą ludzie. I dla mnie magią Stanów jest to, że lokalizacje zachowane od lat w swoim stylu nie znają czegoś takiego jak selekcja wiekowa – lubisz to co tam grają / podają / wyświetlają? Jesteś. Niezależnie czy masz 20 czy 100 lat. Nigdy nie poczujesz się odosobniony, nawet jeżeli jesteś bardzo dziwnym okazem – i jeszcze z pewnością ktoś do Ciebie zagada – tak po prostu, bez interesu. Tym kluczem poznałam już cały pakiet niezłych wielopokoleniowych historii. Knajpa ze śniadaniami, która w niezmienionej formie działa od 30 lat ma tę samą kucharkę robiącą od 3 dych te same pancakes? Do tego ze stałymi klientami, przywiązanymi do swoich stołków od tych samych 3 dekad? Spoko, znajdziesz bez problemu, co więcej – po tym doświadczeniu stwierdzisz, że Amerykańskie filmy nie tylko nie są przerysowane, ale w sumie pokazują mniej niż jest w rzeczywistości :) I to jest piękne – że legendą tego lądu ciężko się rozczarować.

Było też fenomenalne kino, które pamięta rok 1929 – Music Box Theatre. W repertuarze w większości ma najstarsze klasyki i wciąż dość wiernie oddajee klimat mocno niedzisiejszy. A najbardziej urocza była… przerwa a w seansie. KURTYNA w dół i wszyscy poszli zaopatrzyć się w koktajle na szampanie :D W Stanach jest tak, że albo grubo, albo wcale, dlatego nawet wizyta w sklepie ze starociami to jakieś cholerne przeżycie na dziwnie olbrzymią skalę. Znajdzie się tu wszystko włącznie z bardzo wiekowymi fotelami dentystycznymi, klasykami motoryzacji  i gazetami z czasów wojny. Od tak rzucone na którymś z pięter 3 pięter. A po antykach – na bingo. Bo mogę :)

Za to wszystko Amerykę można pokochać. Powierzchownie jest dość wstrętnym, masowym molochem z wielkimi hamburgerami, mało bystrymi ludźmi i rozrywkami na poziomie ,,to tylko możliwe w Stanach”. Ale wystarczy zajrzeć trochę dalej, wejść w nieco głębszą uliczkę, poszukać trochę bardziej, a doświadczy się rzeczy, które ciężko uraczyć gdziekolwiek na świecie. I co dość magiczne – nawet niedzisiejsza Ameryka, którą znamy z książek Kerouaca, obrazów Hoppera, czy niezliczonych klasyków kina  –  właśnie taką  Amerykę wciąż można znaleźć, dotknąć i possać.

Mogłabym tak pisać i pisać, wspominając szereg innych miejsc, w których byłam, rzeczy które zrobiłam i płynów, które wypiłam, ale po co?  Piszę nie po to, żeby robić tu kronikę podróży czy laurkę z wakacji. Najpiękniejsze w podróżowaniu jest to, że wszystko, co się przeżyło /zobaczyło, tak naprawdę zostaje na całe życie w pewnym bijącym organie pod żebrami –  nie na facebuniu, nie na blogach. Dlatego APELUJĘ – powoli wypychajcie dzieciaki  świnkę skarbonkę, żeby świat zobaczyć na własne oczy, a nie przez wirtualne okno. Nie ważne czy Amerykę, lasy tropikalne, czy zamki na Śląsku- ważne, żeby po swojemu, tylko dla siebie i w pełni. Jakkolwiek to rozumiesz – Ty, Ty i Ty :)

Baśka – tonem stanowczym.