Element 3…

Pierwsze słowo. Jedyne trudne, czasem niewykonalne. Ciekawa jestem czy wielcy pisarze zanim wypełnią kartki myślami, najpierw mają poukładane je skrzętnie i solidnie w głowie i dokładnie wiedzą jak zaczną przemieniać je w postać materialną. Jeżeli tak to wielką pisarką nie będę nigdy. Są momenty, w których po prostu piszę bez planu. Uwielbiam je.

Zawsze wygląda to podobnie. Mam dłuższą chwilę zawieszenia. Jestem sama – nie całkiem. Ja i moje myśli. Ale nie są to myśli, które nie dają mi spokoju, dlatego muszę przelewać je na mało poetycki dokument pakietu Office. Moje myśli są w tych chwilach raczej spokojne, zrównoważone, nie poukładane, ale jednak harmonijne. Leżę w towarzystwie idealnie wykrochmalonych, uniwersyteckich prześcieradeł i myślę o tym jak fatalne jest zdanie ,,co by było gdyby”. Tragedią jest dopuszczenie do tego by to zdanie kiedykolwiek padło. W każdym wyborze są przynajmniej 2 opcje. Ale to kluczowe i parszywe zdanie wypowiemy tylko w sytuacji gdy przegapimy wariant, który był bardziej ryzykowny, mniej pewny, bardzo NASZ, ale zawsze – trudniejszy. Moja kultowa profesor, której zawdzięczam umiejętność funkcjonowania we francuskich realiach powiedziała mi złote zdanie, które dało mi rozwiązanie do zagadki, której wynik już znałam, ale nie wiedziałam jak do niego doszłam (na matematyce za takie rozwiązanie dostawało się 0 punktów). Mówi ,,zawsze wybieraj trudniejszą drogę”. Cholerna prawda. Analizując krok po kroku swój niezbyt długi, ale treściwy żywot stwierdzam, że każda trudniejsza opcja ostatecznie okazywała się tą słuszną. Jedyną barierą w dokonywaniu takich decyzji jest kolejne kultowe pytanie wypowiadane w towarzystwie lustra – ,,a co jeśli?” się nie uda oczywiście. Prawda jest taka, że w momencie wyboru już możemy wywiesić zwycięską flagę. Bo nawet jeżeli nie wszystko od razu poukłada się idealnie po naszej myśli to świadomość, że żyjemy trudniej ale po swojemu leczy wszystkie zadrapania. Zadrapania które ostatecznie zamieniają się w mikroskopijne, nic nieznaczące blizny, które przyjemnie przypominają tylko o drodze do naszego własnoręcznie wyreżyserowanego i wypracowanego happy endu pozbawionego wątpliwości, że mogło być inaczej – lepiej.

Leżę sobie bezczelnie krusząc na prześcieradło – to wykrochmalone. Każdy ma swoją taktykę na jedzenie chrupek – ja najpierw zlizuję przyprawy, a dopiero potem rozgryzam całość. Stąd okruchy. Tak sobie myślę na siłę – co by było gdybym wybrała moją łatwiejszą drogę , bez wyjazdu na francuskie lądy. Na siłę bo wcale się nad tym wcześniej nie zastanawiałam, bo w ogóle nie ciągnie mnie myślami do tamtego ,,bezpiecznego” scenariusza – wybrałam trudniej. Żyłabym swoim dawnym życiem, świetnym. Nawet lepszym bo wyjeżdżając zrezygnowałam z szansy, która właśnie otworzyła mi drzwi, a może nawet wrota. A jednak wybór pociągnął mnie tutaj – do miejsca, w którym dostałam tak wiele odpowiedzi na swoje wiecznie odwiedzające mnie pytania, że czuję się lekka jak bibułka. Z tym pakietem nowych odkryć w samej sobie, będę mogła śmiało wracać do swojego życia kochając je jeszcze bardziej niż do tej pory. Dziewczyny, chłopaki, dzieciaki zapamiętajcie to moje nocne wypisywanie. Będziecie szczęśliwi tak, że trudno będzie Wam w to uwierzyć. Sprzątam okruchy i śpię.