Moda niedoskonała…

Ostatnio przeczytałam artykuł dotyczący jednego z polskich projektantów, który zdecydował się nie wpuszczać na swoje pokazy krytyka modowego, który wyjątkowo ostro potraktował jedną z jego kolekcji. Jest to według mnie dość zabawne bo pokazuje, że świat polskiej mody jest z jednej strony bardzo narcystyczny, a z drugiej mocno ..lizodupny”. Czyli wszystko co jest FASHION z pewnością jest także TOP , warto to mieć, warto tam być, warto mówić, warto mimochodem wymienić nazwisko projektanta. Zupełnie nie w zwyczaju jest mówienie czegoś złego o projektantach i ich tworach, dlatego to wszystko zaczęło robić się mocno mdłe – jeżeli wszystko jest na TAK, gdzie emocje?

Trzeba przyznać, że wiele pokazów wieje nudą. Nie chcę tutaj oceniać proponowanej mody bo nie jestem krytykiem, nie śledzę trendów, nie wiem co już jest żenująco passe, a co jeszcze kipiąco świeże – dlatego w tej kwestii milczę. Ale pomijając już projekty, które oczywiście są tutaj bardzo istotne, uważam, że warto pomyśleć także, a może przede wszystkim o FORMIE tego jak okazy zostaną pokazane. Mamy przykład kultowej marki Victoria’s Secret, których pokazy są zawsze bez pudła. Fakt – pokazywana jest piękna pół-nagość, która przyciąga, ale oprócz tego jest to zawsze niesamowite show. Natomiast na naszych rodzimych wybiegach niestety wieje nudą bo wszyscy chcą być tak światowi w stylu FASHION, że jedyne co chcą proponować to modelki z kamienną twarzą, chorym makijażem i kanciastym stylem chodzenia. Oczywiście ma to swój urok, ale traci go zupełnie , kiedy WSZYSTKIE pokazy są takie same – uleciała wyjątkowość, uleciał blask.

Dlatego ostatnio podczas pokazu Roberta Kupisza byłam bardzo, bardzo pozytywnie zaskoczona. Całość była utrzymana w klimacie absolutnie świeżym, radosnym, z totalnym brakiem snobizmu czy sztywności. Całość klimatem kojarzyła mi się z polskim filmem ,,Wszystko co kocham” – prosto, ale energetycznie, z powiewem radości z życia. Wszystko zaczynając od muzyki, poprzez pomysł na rozpoczęcie pokazu, po spontaniczne zachowania modeli/modelek – wszystko to dało efekt show bardzo soczystego, zapisującego się w pamięci. Show, które nie pozostawia lekkiego posmaku żenady, że znowu kreujemy się na największe wybiegi zachowując się kropka w kropkę jak Dior czy Prada… Pokaz rewelacyjny, przyjemny dla ucha, oka, samopoczucia.

Relację, którą z niego zrobiłam razem z rozmową z projektantem możecie zobaczyć tutaj:

Pokaz Roberta Kupisza

I przysięgam, że te pozytywne przemyślenia nie wynikają z solidarności regionalnej, chociaż zawsze będę twierdzić, że Kielce mają pozytywne fluidy :P

A tak z głębi mojego często bolącego kręgosłupa mam nadzieję, że pokazy będą coraz częściej serwowane w takiej formie. Aktualnie będąc już praktycznie tylko po stronie osoby relacjonującej, a nie chodzącej,  zanudzę się kiedy przyjdzie intensywny sezon pokazowy i będę musiała wystawać pod wybiegiem wpatrując się w coś na klimat słabego kotleta… Dlatego kibicuję kreatywności projektantów i choreografów!